Eşimle üniversite yıllarında tanıştık ve birbirimizi çok sevdik. Okul biter bitmez evlendik. Eşimin görevi nedeniyle ilk görev yerimiz Diyarbakır oldu. Eşim çocuklara çok düşkün olduğu için hemen çocuğumuz olsun istiyordu. Evleneli 1 yıl olmuştu ama henüz hiçbir hamilelik belirtim yoktu. Eşim sürekli doktora gitmemiz gerektiğini söylüyordu ama ben çok önemsemiyordum. Sonuçta bir yıl çok kısa bir süreydi ve yaşımız çok gençti. Ancak eşimin ısrarları sonucu bir kadın doğum doktoruna gittik.

O gün eşim acele etmesinin ne kadar yerinde bir davranış olacağını kim bilebilirdi ki. Doktor yumurta rezervimin az olduğu ve genç olduğum için hemen tüp bebek denemem gerektiğini söylüyordu. Nasıl olabilirdi böyle bir şey? Ben daha 26 yaşında gencecik bir kadındım.  Eve gittik ve eşimle nasıl bir yol izleyeceğimizi düşünmeye başladık. Vakit kaybetmeden bir merkezde bir aşılama denemesi yaptırdık ve sonuç negatif. Yaşadığımız şehir küçük bir yer olduğu için çok fazla seçeneğimiz yoktu biz de şansımızı İstanbul’da denemeye karar verdik. İstanbul’da ünlü bir merkeze gittik. Yaşımdan dolayı önce aşılama denemek istediler ama sonuç yine aynı. Sonra tüp bebek tedavisine başladık, git gel İstanbul arası mekik dokuduk. Yumurtalarım toplandı 3 yumurtam çıkmıştı. Donduruldu, bir yumurta toplama daha yapıldı 2 yumurtam daha toplandı. Bir ay bekledik sonra transfer sonuç yine negatif. Artık çok yorulmuştuk.

2 aşılama bir tüp bebek tedavisi derken benim sinirlerim çok yıpranmıştı. Diyarbakır’dan sürekli İstanbul’a gidip gelmenin eziyeti de cabası. İşten izin almak ayrı dert, git- gel yaptığımız masraf ayrı dert. Daha yeni evliydik, düğün borcumuz bitmeden üstüne bir de tüp bebek masrafları eklenince altından kalkamadık. 1 yıl her şeye ara vermeye karar verdik. Bu konuyu aramızda hiç konuşmayacaktık ve birbirimize zaman tanıyacaktık.  Ailelerimiz de durumun farkında olduğu için bizi çok fazla sıkboğaz etmiyorlardı.  Tedaviye tekrar başlamalıydık evet ama tekrar İstanbul’a gidip gelmek ve yollarda yıpranmak istemiyorduk.

Yine olumsuz sonuç alma korkumuz vardı.  Sürekli en iyi merkezi araştırıyordum ve gittiğim bütün yollarda önüme Bahçeci çıkıyordu. İstanbul uzaktı ama başka çarem de yoktu. Randevu almak için aradım. Daha önce yaşadığım sorunları anlattım. Uzak olmanın bizim için sıkıntı olduğunu söyledim. Diyarbakır’da da aynı standartlarda bir merkezlerini olduğunu ve istersem benim için randevu oluşturabileceklerini söylediler. Randevu aldık, eşimle birlikte ilk görüşme için gittik. Giderken ben çok umutlu değildi. Sonuçta İstanbul’daki merkez çok iyiydi ve burasının aynı standartta olmasına imkan yoktu. Ama doktorumu ve çalışanları gördüğüm an bütün ön yargılarım yıkıldı.  Zeki bey bizden daha heyecanlıydı, ben sorunlarımı anlattım.

Daha önceki sonuçlarımı gösterdim. Korktuğumu söyledim. Ama o bana umut verdi. Bu sorunu bir tek ben yaşamıyordum ve Zeki Bey bizim gibi birçok aileyi çocuk sahibi yapmıştı.  Biz neden onlardan birisi olamayalım ki dedim içimden.  Bir hevesi bir heyecan tedaviye başladık. Önce ilaçları kullandım, sonra yumurtalarım toplandı. Ben transfer gününü beklerken Zeki Bey bir ay beklemekten bahsediyordu. Bir şeyler yolunda gitmiyor diye düşündüm. Endişelerimi oda anlamıştı. Korkulacak bir şey olmadığını ilaçlardan dolayı rahim kalınlaştığı için bir ay bekleyip rahim kendini toparladığında embriyonun transfer edilmesini daha sağlıklı olacağını söyledi. Doktorumuza güvendik ve her şeyi onun kontrolüne bıraktık.

Bir ay bekledik, transferim oldu. Sonra en heyecanlı bekleyiş başlamış oldu. 12 gün sonra gittik, kan verdik ve sonuçların çıkmasını beklemeye başladık. Zeki bey sonuçları bizden önce almış, yüzünde kocaman gülümsemeyle koridorda karşıladı bizi. Gözünüz aydın, hamilesin dedi. O an ayaklarımın bağı çözüldü. Gözyaşlarımı tutamadım. Sarıldım doktoruma ve ağlamaya başladım. O an bana dünyaları verseler bu kadar sevinmezdim. Şimdi 4 aylık hamileyim. Keyifle ve heyecanla doğum yapacağım günü bekliyorum. Bana bu süreçte destek olan, bu mutluluğu yaşamama vesile olan doktorum Zeki Bey ve bütün Bahçeci ekibine çok teşekkür ederim. Şimdi daha iyi anladım neden bütün yollar Bahçeciye çıkıyor.

Nergis